Czy nadal warto zagrać?: #17 Rayman M (a.k.a. Rayman Arena)- Czy nadal warto zagrać?

Data wydania: 14.12.2001 (świat), 17.12.2001 (Polska)

Wydawca: Ubisoft

Producent: Ubisoft

Dostępność: Brak danych

Rodzaj gry: Zręcznościowa

Multiplayer: TAK (split-screen)

Polska wersja językowa: TAK

Prawdopodobnie nie ma osoby, która nie zna Raymana- bohater wyróżniający się kończynami i głową odłączonymi od korpusu. Po kilku świetnych grach z serii oraz po udanym wejściu Raymana 2 w trójwymiar Ubisoft postanowił pokombinować nad spin-offem serii, nastawionej na zabawę z kolegą/kolegami przy jednym komputerze. Tak oto narodził się Rayman M, w niektórych krajach i na niektórych platformach znany również jako Rayman Arena.

Co tu się dzieje?

Gra dzieli się na dwa rodzaje- Potyczka oraz Wyścig, każdy z nich dzieli się na trzy tryby, odpowiednio „kto pierwszy”, „bitwa na lumki” i „złap muchę” jako opcje potyczki, oraz „wyścig”, „poppolopoi” i „lumki”. Tryb kto pierwszy jest to zdobywanie błyszczących kul, w trakcie walki można trafić przeciwnika pociskiem zamrażającym. Bitwa na lumki to typowy deathmatch z całkiem pokaźnym arsenałem, zaś łapanie muchy to wariacja trybu Capture the Flag, z tym że tutaj musimy trzymać muchę przy sobie przez określony czas i im dłużej ją mamy, tym szybciej się poruszamy. Można ją odebrać przez trafienie posiadacza pociskiem. Pierwszego trybu wyścigu chyba nie trzeba omawiać, „poppolopoi” to jest ukończenie mapy przed upłynięciem limitu czasu (trafienie motyla pociskiem daje nam dodatkowe sekundy), zaś „lumki” to jest swego rodzaju połączenie obu powyższych, gdzie nie dość, że musimy wygrać z przeciwnikiem, to trzeba zebrać wszystkie lumy, tj. świetlikopodobne owady. Oczywiście, na początku mamy dostępne tylko po jednym trybie, następne odblokowujemy poprzez wygrywanie, tak samo jak nowe postacie (początkowo mamy ich 5, pozostają do odblokowania 3), oraz skiny postaci. Ponadto, gra dzieli się na pięć lig, gdzie są po 3 wyścigi i 3 potyczki (wyjątkiem jest ostatnia liga, gdzie proporcja wynosi 5:1) Dobra, bierzemy wyścig i ogień.

GOTTA GO FAST!

W wyścigu zawsze biorą udział cztery postacie, włącznie z naszą. Każdy rodzaj wyścigu domyślnie ma trzy okrążenia. Po drodze znajdujemy różne pomoce, typu przyspieszenie czy wyskocznia, jak i „przeszkadzajki”, typu bijące macki czy płotki pod napięciem. Interface jest czytelny, muzyka brzmi całkiem przyjemnie, grafika miła dla oka, mimo że od premiery minęło niecałe 15 lat! Warto wspomnieć, że każda postać ma osobną „cieszynkę” po wygraniu, jak i osobną ścieżkę dźwiękową. Ale jedynie w wyścigach, gdyż w potyczkach ścieżka dźwiękowa jest osobna dla każdego poziomu. Właśnie, przechodząc do potyczek- również są bardzo dobrze skonstruowane. Sztuczna inteligencja stoi na całkiem przyzwoitym poziomie, wybór broni w deathmatchu jest całkiem pokaźny, aczkolwiek losowy (nie wiemy co jest w danym generatorze broni).

Najs

Podsumowując, w Raymana M gra się bardzo dobrze, pomimo upływu lat. Problemem może być to, że gra czasem lubi się sama zminimalizować (automatycznie się zatrzymuje, więc pół biedy) lub to, że po zmianie klawiszologii gra lubi czasem „częściowo” jej zapomnieć, czego doświadczyłem, gdy chcąc iść w lewo skakałem (skok domyślnie jest pod A, porusza się strzałkami. Wiadomo, stara szkoła), jednak nie odbiera to frajdy. Ale poziomów mogłoby być więcej.

Plusy:
-Dwa rodzaje zabawy, rozdzielone na kolejne trzy tryby

-Muzyka

-Grafika

-Sztuczna inteligencja

-różnorodność poziomów

-łatwe do odblokowania wszystkiego, trochę trudniejsze do wymaxowania

Minusy:

-Klawisze po zmianie lubią czasem wrócić do domyślnego przypisu

-Czasami gra się sama minimalizuje (Windows 8.1)

-Pojedyncze błędy w tłumaczeniu

Ocena:

9/10

Czy nadal warto zagrać?: